Home sweet home

Ik wilde even mededelen dat ik weer veilig in Nederland ben aangekomen! De vlucht ging eigenlijk helemaal zoals gepland, behalve twee uurtjes vertraging vanwege een technische storing (niet om de sneeuw dus!) De laatste dagen in San Francisco zijn omgevlogen en we hebben nog veel leuke dingen gedaan. Van fietsen over de Golden Gate Bridge tot wandelen in Castro.

Maandag moesten we om 6u 's ochtends al opstaan, zodat we om 8u op het vliegveld konden zijn. Na wat gedoe met de koffers (Marjan haar koffer was te zwaar) konden we inchecken en naar de goede gate lopen. Na vijf uurtjes vliegen kwamen we aan in Philadelphia, waar we een uur langer dan gepland moesten wachten, konden we toch eindelijk naar Nederland toe.

Na heel wat uurtjes kon ik dan eindelijk de witte weilanden zien vanuit de lucht. Nederland! Eenmaal op Schiphol wilden we onze koffers halen, wat allemaal goed ging, behalve met de koffer van Peter. Die kwam maar niet aan, dus dat betekende nog formulieren invullen etc. Gelukkig werd Peter al gebeld, zodat z'n koffer morgen wordt thuis gestuurd!

Eenmaal door de laatste control, zag ik daar m'n moeder en de ouders van Peter al staan!

Amerika was een geweldige ervaring, het is helaas alweer omgevlogen. Ik zal Flagstaff zeker gaan missen, maar hier heb ik ook mensen gemist die ik eindelijk weer zal zien! Ook daar kijk ik weer naar uit.

Bedankt voor alle reacties en ik heb met plezier verhaaltjes geschreven!

De Finale

Het is alweer even geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven, want ik ben veelste druk met leuke dingen doen! Peter en ik zitten inmiddels in San Francisco, maar daar voor hebben we van alles nog gezien.

Ik zal bij het begin beginnen. Toen Peter in Flagstaff aankwam, moest ik eerst nog 1,5 week studeren. Van 7 tot 10 december had ik mijn finals: de laatste essays, presentaties en toetsen. Ik was nog wel behoorlijk druk, maar tussendoor zijn we nog wel naar de Grand Canyon geweest (die moest Peter toch wel even gezien hebben!) en we hebben nog Sinterklaas gevierd. Op 10 december was ik klaar met studeren en na zware sneeuwstormen overleefd te hebben (er lag minstens een halve meter!), moest ik mijn kamer toch gaan uitruimen en afscheid gaan nemen van alle mensen. Het viel me toch best wel zwaar, want ik heb echt een leuke tijd gehad en veel onzettend leuke mensen ontmoet. Ik heb nog wel plannen om een aantal meiden op te zoeken! Ik kan natuurlijk prima naar Duitsland en Spanje toe.

11 December reden Peter en ik richting Las Vegas! Eerst nog even langs de Hoover Dam die toch wel behoorlijk diep was, en daarna reden we al snel met de auto over de Strip. Erg druk, maar een leuke ervaring! Na 's avonds de auto te hebben ingeleverd-met wat gedoe helaas-konden we nog even de grote casino's bekijken. De volgende dag konden we allebei na een lange tijd echt uitslapen, wat resulteerde in tot 1u 's middags in bed liggen. Maar dat gaf niks, want Las Vegas is vooral 's avonds het leukst! De fonteinen van de Bellagio, 'the Venetian', 'New York New York', 'Paris', de MGM Grand: alles hebben we gezien!

Op zondagavond vlogen we vanaf Las Vegas Airport naar Los Angeles toe. Na wat gedoe met de tassen (mijn koffer was te zwaar en ik had teveel vloeistoffen in m'n handtas..) hadden we een prima vlucht. Na driekwartier kwamen we al aan in LA, waar we Marjan weer ontmoetten. Samen haalden we de auto op en reden we naar onze hotels.

De twee dagen in LA waren we typische toeristen: de Walk of Fame, het Hollywood Sign, Beverly Hills (met de grote huizen van de celebs), Universal Studios, Santa Monica, Venice Beach (met 'Muscle' Beach, waar spierbonken staan te zweten)... Ik had niet verwacht dat ik LA zo leuk zou vinden! Vooral Universal Studios (waar een heel attractiepark omheen is gebouwd) is erg leuk. Zo waren er allemaal achtbanen en 3D-films, maar ook een tour langs alle studios. Zo hebben we heel wat sets gezien, van Desperate Housewives tot Jaws, van The Mummy tot War of the Worlds. En het was ook erg leuk om te zien hoe ze auto's laten opblazen, regen maken en de zee nabootsen. Het leukste was nog het spookhuis, waar ik mijn longen uit het lijf gilde, iets wat Peter heel vermakelijk vond...

De volgende dag was de bestemming Highway 1: een van de mooiste snelwegen ter wereld, zoals ik vaak heb gehoord. Helaas hebben we de eerste dag nog wel een behoorlijk stuk in het donker moeten rijden, omdat we net iets te laat waren weggegaan. Maar al met al hebben we veel mooie stukken gezien van de ruige zee langs de Californische kust.

Gister, donderdag, kwamen we aan in ... San Francisco! Aangezien we eerst de auto nog hadden zijn we meteen met de auto naar de Golden Gate Bridge gereden en hebben we het superkronkelende weggetje aan Lombard Street bereden. Peter deed het op z'n gemakje. Na 's avonds de auto te hebben ingeleverd zijn we nog naar het Museum of Modern Art (MOMA) geweest, aangezien op donderdag er altijd 50% korting is. Erg veel interessante kunst, waaronder een fotoexpositie van veel Japanse fotografen en ook videoproducties die erg leuk waren om te zien. Weer eens wat anders dan de altijd bekende schilderijen.

Vandaag (vrijdag dus) zijn Peter en ik met z'n tweetjes op stap geweest en is Marjan haar eigen weg gegaan. Eerst zijn we gaan ontbijten/lunchen dichtbij de Union Square en toen zijn we met de metro richting Chinatown gegaan. Een erg leuke buurt, veel kraampjes met de raarste producten staan langs de weg. Ook het uitzicht over de stad was soms erg mooi. Toen zijn we nog wat gewandeld door de omliggende buurten, om uiteindelijk aan de zee te eindigen. Na wat chillen langs het strand zijn we richting de Fisherman's Warf gewandeld, waar ook de bekende 'Pier 39' is met al de zeeleeuwen. Toen wij kwamen hadden we mooi uitzicht over de kust met een zonsondergang, maar de zeeleeuwen lieten zich helaas niet zien.

Omdat we niet helemaal weer terug wilden lopen (al die straatjes zijn best steil!), gingen we met de welbekende cablecar terug. Een erg leuke ervaring! De oude karretjes rijden behoorlijk snel te steile straatjes af en als je dan aan de zijkant een beetje naar buiten hangt is dat toch best spannend. 's Avonds wilden we eigenlijk bij de Thirsty Bear gaan eten (op aanraden van mijn ouders die in oktober in Amerika waren), maar daar moesten we erg lang wachten. (we gaan er nu morgen eten, pap en mam, don't worry!) Aangezien Peter en ik echt sushifans zijn, liepen we terug naar ons hotel, wat heel dichtbij Japantown ligt. Na lang lopen (terwijl het eigenlijk heel dichtbij was), hadden we toch de sushitentjes gevonden in het grappige wijkje.

Morgen gaan we nog een fiets huren, zodat we wat sneller de stad door kunnen fietsen (en natuurlijk de Golden Gate en de parken eromheen) en zondag gaan we waarschijnlijk nog naar Alcatraz. Maandag is het dan zover, dan pakken we onze koffers en vliegen we terug naar het grijze (nee, wat hoorde ik: witte!) Nederland!

Enne, vandaag werden m'n cijfers bekendgemaakt op internet: ik heb vier A's gehaald, die dus 8en worden in Nederland. Ik kan dus tevreden naar huis terugkeren.

Thanksgiving

Afgelopen week was het dan zover: 26 november was het Thanksgiving!

Dinsdag hadden we de auto al opgehaald, aangezien dat goedkoper was dan vanaf woensdag (Amerikaanse logica zullen we maar zeggen). Woensdag was het heel erg mooi weer en Marjan bedacht dat ze eigenlijk nog een paper moest schrijven over Walnut Canyon. Aangezien we nu de auto hadden, gingen we na mijn laatste college op woensdag even een uurtje rond wandelen in Walnut Canyon! Het is, net zoals Mesa Verde, een canyon met veel rotspartijen waar de Pueblo Indianen hebben geleefd rond 1100. Erg leuk om te zien!

Maar de dag erna was het natuurlijk zover. Met inmiddels het vaste kliekje (Andrea, Andrea, Camila, Marjan en ik) gingen we op pad. Richting de zon, richting Phoenix! Max, een superaardige Amerikaanse jongen, had ons allemaal uitgenodigd om bij hem thuis Thanksgiving te vieren. Hij zei dat z'n ouders het heel erg leuk zouden vinden als we kwamen. Aangekomen bij zijn huis dat heel erg typisch 'Phoenix' was (lees: zand, cactussen, palmbomen, alles op 1 verdieping, supergrote flatscreen binnen, en een zwembad!), waren we meteen welkom. De moeder van Max schonk meteen de cocktails in en we konden buiten op het terras zitten. Al snel kwamen we op het idee om met z'n allen, dus ook met Max z'n ouders, een spelletje te spelen: 'Apples to Apples'. Een hartstikke leuk spel, waarbij je werkwoorden aan zelfstandige naamwoorden moest koppelen. Hieruit ontstonden de meest hilarische combinaties en ik had bijna gewonnen. De Chileense Andrea was me helaas voor.

Daarna stond de kalkoen al klaar, tezamen met de mashed patatoes, gravy, stuffing, sweet patatoes en cranberries. Als toetje hadden we pumkinpie, applepie en kersen crumble met slagroom. Echt een genot! De familie Twietmeyer eet normaal geen traditioneel Thanksgiving diner, maar ze hadden het speciaal voor ons gekookt. Echt ontzettend leuk! Na nog heel veel gezellig gekletst te hebben, meer drankjes te hebben gedronken, op de Wii te hebben gespeeld, gingen we samen met Max naar een paar vrienden van hem. Helaas voelde Camila zich niet zo goed, dus de twee Chileense meiden bleven in het hotel. Ik ging met Marjan en de Spaanse Andrea wel mee, waar we nog een paar biertjes hebben gedronken.

De volgende dag was het de bekende 'Black Friday': een dag waarop al de shoppingmalls om 4 uur 's ochtends opengaan en waar iedereen opzoek gaat naar de beste koopjes. Wij hadden gelukkig niet zo'n haast en we zijn rond een uurtje of 10 naar de eerste openlucht mall gegaan. De kerstmuziek vloog ons meteen om de oren, terwijl we in een shirtje in de zon zaten. In de middag wilden we meer (we hadden nog steeds niet DE winkel gevonden waar we allemaal heen wilden), dus we gingen naar de Fashionsquare. Van 13u tot 18:30u hebben we daar rond gewandeld, en ik heb nog een paar leuke aankoopjes gedaan bij de Forever 21, de winkel waar we dus naar opzoek waren.

Aan het eind van de shop-sessie waren we toch wel uitgeput. Toen hoorden we dat we bij Max nog wel langs mochten komen om nog wat te eten. Eenmaal aangekomen stonden de ‘leftovers' al klaar: turkey sandwiches, pasta, mashed patatoes en nog meer taart! Het was echt super, Max en zijn familie zijn echt ontzettend gastvrij en volgens mij vonden ze ons ook hartstikke leuk.

Zaterdag gingen we alweer in de ochtend richting Flagstaff. Van 25 graden en een zonnetje gingen we naar 10 graden en wolken. 's Avonds, echter, begon het te vriezen en kwam er neerslag: sneeuw! Voor de tweede keer dat ik hier ben moest ik weer door een sneeuwbui wandelen, maar dit keer viel er nog meer. Om een uurtje of 10 in de avond trommelden Marjan en ik ook de twee Andrea's en Camila op en gingen we nog even spelen. Na een uurtje waren we toch wel behoorlijk koud, dus na een kopje thee dook ik onder de wol.

Op dit moment is het maandagavond en ik ga bijna richting het vliegveld van Flagstaff toe om Peter op te halen! De komende 10 dagen zullen we nog in Flagstaff verblijven, om daarna nog een roadtrip te maken naar Las Vegas, LA en San Francisco. Het einde komt in zicht, maar het is zeker nog iets om naar uit te kijken!

PS. Foto's volgen nog!

San Diego & Tijuana

Twee weken geleden hadden we al een hotel geboekt en een auto gehuurd. Ik had m'n visumpapieren op orde en met de goede autoverzekering zouden we kunnen gaan. Woensdag was het dan zover. De bestemming zou zijn.. Rocky Point (of eigenlijk Puerto Penasco) in Mexico!

Maar dat liep allemaal anders. Andrea (Spaanse meisje) kwam twee dagen voor vertrek erachter dat ze nog steeds een handtekening op haar visumformulieren moest laten zetten. Ik was maar met haar meegegaan, zodat ze echt zou gaan, aangezien ze echt een warhoofd is soms. Bij de International Office aangekomen zei de mevrouw achter de balie dat ze het morgen wel echt moest komen ophalen. En dat had Andrea dus niet gedaan... Woensdag was het Veteran's Day (vandaar dat we vijf dagen weg zouden gaan) en de office was dus gesloten. Andrea kon niet meer naar Mexico. Ook bij de autoverhuur, waar Marjolein en Marjan 's ochtends al waren, liep het moeizaam. 'Hoezo hadden jullie niet gezegd dat jullie een Mexico Insurance wilden? Daar moet je 25 voor zijn!' Wij hadden dat van te voren allang aangevraagd maar alsnog was het niet mogelijk.

Al snel kwamen we het op het idee om naar San Diego, een grote stad in het zuidelijkste puntje van California, te gaan. Het eerste wat Marjan kon zeggen was: 'Maar, maar.. daar hebben ze de orca!' En ja, in San Diego is inderdaad Seaworld met Shamu, de orca van Free Willy, die heel veel shows geeft. Andrea besloot helaas niet mee te gaan meer door alle stress, dus we zijn met z'n drietjes richting de zon gereden.

Donderdagochtend rond een uurtje of 6 reden we weg, aangezien het een rit van 8 uur was. Al snel verlieten we het bergachtige gebied en kwamen we de eerste grote cactussen tegen. Toen we Arizona verlieten en California binnenreden, kwamen we al snel langs heel veel borderpatrol. Zoals iedereen wel weet is de grens tussen Mexico en Amerika zwaar beveiligd, wat een aparte sfeer gaf. Gelukkig vertrouwde de borderpatrol ons en we mochten altijd meteen doorrijden. In de verte zagen we de grote zwarte hekken die Amerika van Mexico scheidden. Gelukkig veranderde het landschap al snel van de woestijn tot bergen met palmbomen en heel veel ander groen. Eenmaal aangekomen in San Diego scheen de zon volop en het was ongeveer 25 graden! Heel apart hartje november.

Aangekomen bij ons hele leuke hostel zijn we al snel op pad gegaan. Eerst zijn we langs de Tourist Information gegaan, waar we goedkopere kaartjes konden kopen voor Seaworld (waar Marjan heen ging) en de Zoo (waar Marjolein en ik heen gingen). Daarna zijn we richting Ocean Beach gereden: lekker uitwaaien op het strand! Daarna gingen we richting Downtown, waar we bij een apart Chinees restaurantje gegeten hebben. De binnenstad is heel erg sfeervol met veel winkeltjes en kroegen. Na wat biertjes bij het hostel zijn we vroeg ons bed in gekropen.

De volgende dag stond dan alsnog Mexico op het programma! Marjolein was zo slim geweest om haar paspoort in Flagstaff te laten liggen, dus zij kon niet mee en heeft geshopt in San Diego. Marjan en ik gingen naar Tijuana, de aangrenzende stad in Mexico. De heenweg was heel makkelijk: een loopbrug over, een hek door, geen controle en we stonden in Mexico. Heel apart! Op zulke momenten had ik wel een brunette willen zijn, want ik viel behoorlijk op met m'n blonde haar. De verkopers, restauranthouders en taxichauffeurs renden meteen naar ons toe om dingen aan te smeren, maar Marjan en ik kletsten rustig door in het Nederlands, zodat niemand ons kon verstaan. Tijuana zelf is één grote chaos: kraampjes op straat, zwervers, hoeren en ongeregeld verkeer. Maar er zijn ook mooie gebouwen, hele aardige mensen en lekker eten. We hebben nog op een terassje een biertje gedronken (dit keer gewoon legaal!), lekkere guacamole met tortillachips gehad en natuurlijk churros (soort van donutdeeg met kaneel) geproefd. Aan het eind van de middag liepen we weer terug naar Amerika, wat resulteerde in een uur wachten in de gigantisch lange rij vol met Mexican-Americans (of misschien zelfs Mexicanen die op een toeristenvisum Amerika binnen probeerden te komen) en een aantal blanken. Het was een aparte sfeer en ik voelde me ook niet helemaal op m'n gemak. Toch is het wel een hele ervaring om zoiets mee te maken, aangezien de Mexico-Amerika relaties echt een 'big issue' zijn in Amerika. Nu heb ik het m'n eigen ogen gezien!

Bij de tassencheck bij de grensovergang werd mijn tas zelfs nog eruit gepikt! Ik schrok ervan, maar ik hoorde de douane al iets over 'fruit and vegetables' zeggen. Ze vonden de appel in m'n tas en die moest ik inleveren. Ik stond een beetje verbouwereerd ernaar te kijken. Eenmaal veilig weer terug in San Diego hebben we weer met Marjolein afgesproken en zijn we naar Little Italy gelopen, een neighborhood in San Diego waar veel Italiaanse restaurantjes zijn. Daar heb ik echt de lekkerste pizza gegeten tot nu in Amerika!

De volgende dag was het tijd voor een beetje cultuur: San Diego Museum of Art en de Zoo! Het SDMA ligt in het Balboa Park, een park vol musea en mooie gebouwen. Het museum was erg leuk, veel bekende schilders gezien zoals Picasso, Miro en Rothko. In de kinderzaal, waar iedereen zelf mocht tekenen, hebben we nog even een mooi staaltje Nederlandse kunst opgehangen, zodat iedereen weet wat Nederland precies is! Zie de foto's voor het geweldige eindresultaat.

In de middag hebben we Marjan gedropt bij Seaworld en zijn Marjolein en ik naar de Zoo gegaan. De reden dat we niet naar Seaworld zijn gegaan is omdat het 2x zo duur was als de Zoo (en de Zoo was al 30 dollar). Maar ondanks het feit dat we geen orca's hebben gezien, hebben we wel genoten van de hele lieve koala's, kiwi's (de vogel dan he), en een echte reuze panda!

's Avonds waren we alledrie helemaal kapot van het lopen de hele dag. We zijn lekker vroeg naar bed gegaan, waardoor we de volgende dag weer redelijk op tijd terug naar Flagstaff konden gaan! We reden iets te vlot terug over de eindeloze snelwegen waar we eigenlijk maar 70 mph mochten rijden. Op een gegeven moment zei Marjolein: 'Uhm, jongens.. Volgens mij is dat politie achter ons!' En ja hoor, blauw en rood licht scheen fel in de spiegels. Toen we aan de kant van de weg stonden, kwam de agent naar ons toe. Na allemaal vragen over waar we vandaan kwamen, waarom en wat we in Amerika deden, moest Marjolein haar rijbewijs geven. We denken dat hij het niet zag zitten om allemaal extra formulieren in te vullen omdat we een huurauto hadden en omdat we niet Amerikaans waren. Hij gaf ons daarom alleen een waarschuwing. Hij dacht vast dat wij, onschuldige meisjes dat we zijn, daarna wel weer netjes zouden gaan rijden. En hij had helemaal gelijk. Marjolein was er zo van geschrokken dat ze zich overal netjes aan de snelheid hield en schrok als er weer een politie langs de weg stond te controleren.

Van 25 graden en volop zon kwamen we weer de kou in van ongeveer 3 graden. Dat was wel even schrikken, maar het is ook altijd weer fijn om 'thuis' te komen.

PS. Ik kan nog maar 17 foto's plaatsen op m'n blog! Wie helpt mij uit de brand?

PPS. Dank jullie wel lieve papa en mama en Erik en Anoek! Nu heb ik zeker genoeg foto's voor de rest van m'n verblijf! :D

Halloween en de eerste sneeuw!

De afgelopen weken heb ik alweer veel meegemaakt. Van vervelend tot heel leuk.

Twee woensdagen geleden, toen ik m'n broodje in de Union wilde afrekenen na een lang college, wilde ik m'n portemonnee uit m'n tas halen. Maar.. hij was verdwenen! Het broodje kreeg ik nog mee zonder te betalen, maar ik schoot meteen in de stress. Ik haastte meteen naar het computerlab in m'n dorm, want ik dacht dat hij daar zou liggen. Nee hoor. Bij de balie wisten ze ook van niks. Toen ben ik nog naar de collegezaal gerend, maar nergens was mijn portemonnee te vinden. In alle schrik belde ik m'n ouders uit bed en zette ik ondertussen m'n computer aan. Toen zij me probeerden te sussen las ik op Facebook een berichtje dat een Nederlands meisje ‘m gevonden had. Wat een geluk! Dan is Facebook toch wel heel handig.
Verder gaat het met studeren nog steeds heel goed. Ik heb wel laatst een B gehaald (oh oh)! De tijd vliegt voorbij, want ik hoef nog maar vijf weken colleges te volgen. Daarna nog een paar dagen final exams. Dat gaat wel heel snel.

Maar naast deze bezigheden, zijn er natuurlijk ook veel meer leuke dingen gebeurd. Afgelopen woensdag kwam ik uit college rond half vier en ik kwam letterlijk in een sneeuwstorm terecht. Als een sneeuwpop kwam ik thuis! Niet heel veel later was de hele wereld wit. De volgende dag was nog steeds sneeuw op de bergen te zien en de restjes lagen nog op de grasvelden. Toen ik die ochtend naar buiten stapte, kreeg ik echt een wintersport-gevoel: de frisse berglucht, een zonnetje op m'n gezicht en sneeuw op de bergen. Helaas kwam ik al snel weer uit m'n droom, want ik moest naar college. Het raarste is nog, dat het vandaag weer 21 graden was. Alsof de zon weer gewonnen heeft. Ik ben benieuwd wanneer het weer nou echt om gaat slaan en dat het overdag (want 's nachts vriest het al behoorlijk) ook kouder gaat worden.

Vorig weekend ben ik nog met Marjan naar The Museum of Northern Arizona geweest. Voor 1 dollar kom je er heel makkelijk met de bus. Na wat rondgelopen te hebben door het museum, wat vooral bestaat uit potten, pannen en sieraden van de Indianenstammen uit Arizona, zijn we naar de binnenplaats gewandeld. Dat weekend, 24 en 25 oktober, viert Mexico 'Dia de los Muertos'. Dit is een feest waarop de doden op een feestelijke manier worden herdacht. Met tafels vol vrolijke kleuren, zoetigheden en vrolijke skeletjes en doodshoofdjes (heel apart!) kijken ze vol positiviteit naar de dood. Erg leuk om een keer te zien hoe er totaal anders met ‘de dood' om kan worden gegaan dan als in de Westerse cultuur.

Gister vierde ik juist het meest Amerikaanse feest wat er is: Halloween! Alle Amerikanen kijken hier weken naar uit. En natuurlijk mocht ik dat niet missen! Ik was er bang voor dat ik vanwege mijn ‘underage'-zijn het niet zou kunnen meemaken, maar dat viel reuze mee. Een aantal Duitse meiden waarmee ik laatst ook al had afgesproken, wilden wel met mij naar een 18+ feestje. Later kwam er nog een ander meisje van 19 langs, met een auto van haar au-pair familie, dus we konden mooi met z'n allen ‘downtown'. Eerst hebben we natuurlijk getut, pizza gegeten en heb ik toch wel wat biertjes en wijntjes gehad. Een goed begin voor een cola-avond! In de stad was het wel gezellig, maar na een tijdje wilden een aantal meiden toch naar een ‘echte' kroeg. Toen ben ik met Hannah en Fiene (met auto) weer terug gegaan, waar we de laatste drankjes hebben opgedronken. Het was erg gezellig en in de stad hebben we echt de raarste outfits gezien. Van heel origineel tot heel erg afgezaagd. De meeste Amerikaanse meisjes dragen een zo'n kort mogelijk rokje, omdat het, zo heb ik gehoord, de enige manier is om aandacht te krijgen van de mannen. Tsja, het blijven Amerikanen.

Vandaag voelde ik me dan ook, voor het eerst sinds tijden, toch wel een beetje brak. Maar dan is een rustig zondagje helemaal niet mis. Enne, het volgende tripje is al gepland: ik ga naar Mexico met Veteran's Day (11 - 15 november)!

Herfst

Vijfenzestig dagen zijn voorbij, vijfenzestig dagen te gaan. In andere woorden: ik zit op de helft van m'n verblijf in Amerika!

De eerste weken gingen niet zo heel snel voorbij: het was nog wennen, ik moest mensen nog beter leren kennen en ik moest afwachten wat de leraren precies van me verwachtten. Alles was anders en nieuw. Maar na ongeveer drie weken is de tijd gaan vliegen. Ik heb al ontzettend veel leuke dingen gezien en gedaan, zoals gekampeerd in Monument Valley, pootje gebaad in Lake Powell, m'n ouders gezien en natuurlijk de Grand Canyon aanschouwt. Maar ik ben hier ook gewoon aan het studeren. Best veel zelfs.

Zo heb ik afgelopen week een ontzettend drukke week gehad. Ik had twee essays, een presentatie en een lastige toets. Het is nu ‘midterm', wat betekend dat we halverwege de colleges zitten. In Groningen heb ik dan altijd een weekje vrij om m'n eventuele studieachterstand in te halen. Hier, echter, geven ze dan nog wat extra assignments op. Gelukkig gaat het tot nu toe hartstikke goed: ik heb allemaal A's (het hoogst haalbare) gehaald. Het is wel hard doorwerken, maar over het algemeen is het minder uitdagend dan in Nederland. Daardoor vallen de cijfers eigenlijk altijd hoog uit, terwijl Amerikanen vaak een C (een zesje) halen. Voor een A krijg ik in Nederland dan ook geen 10 maar een 8.

Verder is het dagelijkse leven hier ontzettend ontspannen en gezellig. Ik loop samen met Tessa drie keer per week hard, ik trek één of twee avonden per week baantjes in het zwembad en volg af en toe een yoga les met een gezellig groepje Nederlandse meiden. Op die manier kan ik alle stress van het studeren even loslaten. Eten doe ik vaak met Carina, een ontzettend leuk Duits meisje die in Groningen studeert. We kletsen vaak over de verschillen tussen Nederland en Duitsland (ja, we discussiëren zelfs over voetbal!) en natuurlijk tussen Europa en Amerika. Over dat laatste kan ik ook leuk praten met een Amerikaans studiegenootje, Jessica. Ze is heel liberaal en baalt er vaak van hoe conservatief Amerika is. Ik begin m'n zinnen heel vaak met: 'In Europe, we have...' Dan lacht ze en geeft ze toe dat het aan de andere kant van de oceaan vast veel beter zal zijn. Ze is namelijk lesbisch en met name in het conservatieve Arizona wordt dat absoluut niet getolereerd. 'If I would stay in Arizona, I could never have a family,' verzucht ze. Als ik dan vertel dat in Nederland homostellen zelfs kunnen trouwen, wordt haar trots voor Amerika vast even gekrenkt. Misschien sneu voor haar, maar dan ben ik toch wel blij dat ik in het liberale Nederland woon en niet in het vastgeroeste Amerika.

Als het weer weekend is, op donderdagmiddag al, drink ik vaak koffie bij de Starbucks met Hannah, een ander Duits meisje waarmee ik een geschiedenisvak volg. Afgelopen donderdag hebben we anderhalf uur heerlijk in het zonnetje gezeten en over van alles gekletst. Van de sterk aanwezige, haast paradoxale religie in Amerika tot onze reis- en studieplannen na dit semester. Het is herfst in Flagstaff en voor het eerst in m'n leven geniet ik er echt van. Elke ochtend kijk ik even naar buiten en ja hoor: een strakblauwe lucht, de zon schijnt volop, de San Francisco Peaks op de achtergrond en het is lekker warm buiten. Als ik dan zonder jas naar college loop, geniet ik van alle kleuren om me heen. De bomen die rood, geel of bruin zijn verkleurd, zijn overal aanwezig. Als er dan een eekhoorntje eikels aan het verzamelen is, is het beeld compleet. Nee, dan verlang ik niet terug naar een regenachtig en grijs Groningen.

Ik ben benieuwd hoe lang deze warmte nog zal aanhouden en dat Flagstaff in een skioord zal veranderen. Laatst vroeg ik Peter wat hij graag wilde doen als we de eerste week van zijn verblijf nog in Flagstaff zitten. Hij antwoordde direct: 'Skiën natuurlijk!' Voor 35 dollar kan je een dagpas kopen voor de Snowbowl, dus als er genoeg sneeuw ligt, gaan we zeker de pistes onveilig maken. Ik ben benieuwd of het kan tippen aan de Oostenrijkse pistes!

Ik weet zeker dat de komende weken om zullen vliegen. Het studeren kost veel tijd en daardoor is de week altijd zo voorbij. Ook heb ik alweer wat leuke dingen in het verschiet. Zo ga ik volgend weekend waarschijnlijk met Carina, Hannah en Katie (een Amerikaans meisje mèt auto) hiken in de buurt van Flagstaff. Een mooie wandeling door de bossen is zeker niet mis met dit weer. Twee weken daarna ga ik waarschijnlijk naar Las Vegas met Carina, Eli en Jeroen (twee Hollanders)!

Aan de ene kant is het erg jammer dat ik alweer op de helft zit, want de ervaring is geweldig. Aan de andere kant heb ik ook nog genoeg leuke dingen om naar uit te kijken, waardoor ik het ook niet erg vind dat ik de 50% grens heb overschreden.

Petrified Wood & "The big hole in the ground"

De afgelopen twee weekenden waren erg leuk, veel dingen gezien en gedaan!

Vorig weekend kwamen papa en mama vrijdagochtend aan in Flagstaff. Ik wandelde richting het treinstation waar we elkaar zouden ontmoeten en op een gegeven moment zag ik een witte Toyota waar ze in zaten. Met een beetje een kriebelend gevoel liep ik naar de parkeerplaats. Flagstaff voelt inmiddels wel als thuis en het was wel heel apart om dan opeens je ouders daar te zien! Maar de hereniging was erg gezellig en heel fijn. We hebben die dag over de campus gelopen, downtown bekeken, koffie gedronken, bijgekletst en lekker uiteten geweest.

De volgende dag gingen we, samen met Marjan, naar 'the Petrified Forest'. De foto's had ik er al eerder opgezet, dus die hebben jullie al kunnen bekijken. Het was echt heel apart om door het park rond te lopen. Uitgestrekte landschappen vol met oerbos wat dus door de jaren heen versteend is geraakt. Ik kon het niet laten om af en toe toch even te voelen of het wel steen was, want het leek echt op hout. Maar dat was uiteraard niet het geval...

's Avonds hebben we lekker op het terras gezeten bij een Mexicaans restaurant (Marjan en mijn favoriet!). De volgende ochtend heb ik nog koffie gedronken met ze en toen zijn ze helaas weer verder gegaan richting de Grand Canyon en verder. Afscheid nemen blijft lastig.

Maar, na een weekje hard studeren was het ook mijn beurt om naar de Grand Canyon te gaan! Om 6:15u ging vanochtend m'n wekker en ik kwam er erg moeilijk uit. Maar we moesten om half 8 bij het Center for International Education (CIE) zijn om met de bus mee te kunnen. Met een stuk of 40 internationale studenten gingen we op pad! Ik viel eigenlijk meteen weer in slaap in de bus..

Bij de ingang van het park werd ik weer wakker en al gauw ontmoetten we onze Ranger die ons mooie verhalen ging vertellen over de, zoals hij het noemde, 'Big Hole in the Ground.' Waar hij vooral grote interesse voor had, was het feit dat per jaar er ongeveer 6 mensen naar beneden vallen, omdat ze te ver op het randje stonden. Het ging vooral om mannen tussen de 18 en 35 jaar, dus we moesten ze goed in de gaten houden. Dit jaar was zelfs een record van 13 mensen, heel fijn..

Na een kleine wandeling kwamen we dan toch echt aan bij het eerste uitzichtpunt over de Grand Canyon. Ongelooflijk! Iedereen ging meteen de toerist uithangen. Soms moest de Ranger ons echt meeslepen naar een volgend punt. Na een uurtje met beleiding hadden we zelf nog een paar uur om rond te lopen. Eerst ben ik met een groepje studenten mee een pad naar beneden de Grand Canyon in gelopen. Maar toen we hoorden dat het ongeveer een 2 uur durende wandeling was, hebben we besloten om toch nog andere dingen te gaan bekijken. Ik ben met Tessa, Carina en Marjolein met de shuttlebus langs verschillende uitzichtpunten gereden. Ontzettend mooi! Vooral de stop waarbij je de Colorado River in het dal kon zien, was geweldig.

Maar, na een paar uurtjes hadden we het weer gezien (we zijn inmiddels wel verwend met al die tripjes) en zijn we weer terug naar het verzamelpunt gegaan. Op onze weg terug zijn we nog langs de Desert View gereden en kwamen we rond etenstijd weer in Flagstaff aan. Een vermoeiend, maar ontzettend leuk dagje!

Volgende plan is ... Las Vegas!

PS. Mmm, ik heb wel zin in pepernoten, stroopwafels en dropjes....

Het Hoefijzer

Ten eerste: ik vind het hartstikke leuk om jullie reacties te lezen! Ga zeker zo door. :-)

Na een week hard studeren, sporten en ook wel wat chillen, ben ik weer op pad gegaan. Dit keer met Hannah (een Duits meisje waarmee ik samen een Geschiedenisles volg), Regina (een Amerikaans meisje), Marjan, de twee Andrea's en Camila. Een deel van het groepje van ons vorige tripje dus en weer wat nieuwe mensen. Altijd leuk! Het was zeker leuk om met Regina over de verschillen tussen Nederland en Amerika te praten.

Vrijdagochtend om 8 uur zijn we weer vertrokken. Eerst wat boodschappen doen (brood, koekjes, appels, drinken) en toen op weg naar Antelope Canyon. Hannah had gelezen dat het een erg mooie canyon was waar je doorheen kon lopen. Na twee en een half uur gereden te hebben, kwamen we bij Antelope Canyon aan. Voor toegang moesten we 6 dollar p.p. betalen, iets wat we al aan de dure kant vonden. De vrouw bij het poortje zei dat we dan een 'guided tour' konden doen. Wat bleek: voor deze verplichte tour moesten we nog eens 25 dollar p.p. neertellen! Die 6 dollar was voor het parkeren voor de auto. Echt belachelijk. We zijn terug naar de ingang gegaan en hebben ons geld teruggevraagd. Na wat gedoe is dat gelukkig goed gegaan.

Toen zijn we doorgereden naar Lake Powell. We hadden een beetje moeite met het vinden van een plekje waar we konden zitten aan het water, maar na wat vragen is het gelukt. We zaten aan een strandje waar alle Amerikanen hun eigen plekje hadden opgeeisd met hun grote campers en pick-up trucks. Wij deden leuk mee met onze 'mini-van' en hebben lekker gepicknickt op het strand en pootje gebaad! Het water is er ontzettend blauw, iets wat erg afsteekt tegenover de rode rotsen. Het water is er niet op natuurlijke wijze, het is ingedamd en het wordt gebruikt voor drinkwater. Maar alsnog ziet het er erg mooi uit.

Na anderhalf uur heerlijk in het zonnetje aan het strand te hebben gezeten, zijn we naar The Horse Shoe gegaan. We moesten echt wel een eindje wandelen over een grote zanderige heuvel, maar daarna hadden we een supermooi uitzicht. De Colorado River maakt hier namelijk een grote lus om een berg heen in de vorm van een hoefijzer. We stonden boven op de cliff en konden naar beneden kijken. Iemand met hoogtevrees (ik weet wel wie!) zou het misschien niet zo leuk hebben gevonden.

Na een uurtje ons te hebben vergaapt aan het mooie uitzicht, zijn we in twee uurtjes weer terug naar Flagstaff gereden.

Gister, zaterdag, zijn we met een grote groep internationals naar de eerste American Football game geweest. Vooral de sfeer, de band, de cheerleaders, en de football players ;-) waren erg leuk om een keer te zien! De grootste verrassing van de hele wedstrijd was nog wel toen ze tussen de eerste twee kwartieren speeltijd een 'special guest' aankondigde. Het was niemand minder dan de senator van Arizona: John McCain! Iedereen had zoiets van: 'Wat doet hij nou hier...' Daarna was ie eigenlijk ook meteen alweer verdwenen.

De uitslag was trouwens 42-38 voor the Lumberjacks (yay!) tegen de Southern University of Utah.

Dat was wel een mooie afsluiter van deze week!